Głowa pełna sztuki

  - Jak długo to może trwać? – Spytała Basia podczas kolejnego spotkania z przyjaciółmi. Tym razem to Michał był gospodarzem. Miał on małą kawalerkę niedaleko centrum.   Minęły trzy tygodnie od kiedy Basia oświadczyła przyjaciołom, że wysłała swój musical do teatru. Nadal nie było żadnych wiadomości. Przez pierwsze dwa tygodnie Basia zdawała się nic z tego nie robić chociaż przy każdym spotkaniu ktoś zadał pytanie „czy już coś wie”. Twierdziła, że liczyła się z tym, że nie dostanie odpowiedzi. Widocznie jej praca się nie spodobała. Z każdym kolejnym dniem jednak wydawało się, że sama w to nie wierzy. Tym razem to ona zaczęła ten temat. - Przecież wiedziałaś jak to się może skończyć – powiedział Michał nalewając reszcie kolejny kieliszek wina. – Albo tylko tak twierdziłaś… - No niby tak… - Więc nie narzekaj… - Och Michał nie bądź taki – dołączyła się Ruda. – Przecież ten musical był dobry. Na pewno zadzwoni. - A może go jeszcze nie dostał – tym razem głos zabrała Gabrysia. –

 - Gratulacje Pani Basiu. Słowa prezesa sprawiły, że serce zaczęło jej szybciej bić. Czy naprawdę po raz pierwszy w życiu usłyszała od niego pochwałę? Dziewczyna nie mogła się nie uśmiechnąć, chociaż w pamięci miała jeszcze nieprzyjemną rozmowę sprzed piętnastu minut z jej dyrektorem. Jaką on miał teraz minę. Jeszcze przed chwilą miał do niej pretensję, że jak zwykle ma za mało zamówień, a teraz sam prezes gratuluje jej najmniejszego zadłużenia. Na comiesięcznym spotkaniu „na szczycie” każda z grup prezentowała statystyki ze złożonych zamówień. Wtedy też były podejmowane decyzje dotyczące budżetu na kolejny miesiąc. Grupa Basi jak zwykle odstawała dosyć znacznie od grupy będącej w czołówce. Okazało się jednak, że wiele z grup przyjmowało zamówienie, jak dziewczyna lubiła je określać, na siłę. Wiele z faktur było nadal nie zapłaconych, a termin niektórych dawno już minął. Tymczasem jej zamówienia były w większości opłacone. A otwarte faktury nie przekroczyły jeszcze terminu płatnośc

  Przeniesienie spotkania do pokoju muzycznego mogło oznaczać tylko jedno. Basia napisała coś nowego. Trójka przyjaciół z niecierpliwością czekała, aż kobieta wręczy im nowe nuty i usiądzie przy fortepianie lub sięgnie po skrzypce. Każdy z nich czekał na piosenkę innego bohatera. Tak się bowiem przyjęło, że każdy z nich śpiewał jedną rolę. Basia śpiewała utwory głównej bohaterki, która otrzymała imię Maria. Jej przyjaciele natomiast grali osoby, które przekonywały ją do swoich racji. Gosia była Zosią, która przekonywała do przyjaźni. Gabrysia była rodzinną Mają, a Michał wcielał się w Błażeja, który uważał, że najważniejsza jest miłość. Te założenia nie były nigdy zmieniane. Tym bardziej wszyscy byli zaskoczeni, gdy Basia dała Gibonowi swój tekst. - Coś się stało, że nie chcesz śpiewać? – Zapytała Gosia. – Masz chory głos? - Po prostu uważam, że lepiej będzie brzmieć duet Michała z Gabrysią niż ze mną. - Ale z nami śpiewałaś duety… - Nasze głosy bardziej pasowały do siebie. Zob

  2021 to kolejny rok w cieniu pandemii. Wydarzenia kulturalne były organizowane pod znakiem maseczek, ograniczonych miejsc i oświadczeń o stanie zdrowia. Chociaż dla wytrwałych koneserów kultury nie były to przeszkody. W porównaniu z rokiem 2020 mogę uznać miniony rok za bardzo bogaty w kulturalne doświadczenia. I jak w 2020 można było liczyć odwołane przedstawienia i produkcje online tak w roku 2021 odwołane (a raczej przełożone na ten rok 😉) miałam tylko dwa koncerty. Miniony rok zakończyłam z 26 wydarzeniami kulturalnymi, dwa razy więcej niż rok wcześniej. A teraz jak na matematyka przystało trochę statystyk, ale obiecuję, że nie będzie samych tabelek 😊