Głowa pełna sztuki

  Pędzel latał po płótnie jak natchniony. Barwne plamy, które były na początku, zaczynały przybierać kształt kobiety. Nota bene siedziała ona na kanapie wpatrując się z zamyśleniem w okno. Artystka spoglądała raz po raz zza sztalugi na modelkę. I tak trwały w ciszy. Jakby jakiś dźwięk mógł spłoszyć kobietę na sofie. - Słuchaj wydarzyło mi się dzisiaj coś dziwnego – słowa malarki wydawały się tak głośne jakby tuż obok wybuchła bomba.

  - Krzysiek przynieś wołowinę! – Krzyknął kucharz. Krzysiek od miesiąca pracował w dużej restauracji jako pomoc kuchenna. Innymi słowy wykonywał polecenia reszty pracowników. Jeden kucharz chciał mięsa, drugi aby posprzątać jego stanowisko, a jeszcze innemu potrzebne były banany. Dodatkowo właściciel wymagał, aby podłoga zawsze lśniła czystością. Nieraz się także zdarzało, że pomagał przy wyładowaniu ciężarówki z zaopatrzeniem.   Pracował ciężko, ale nie narzekał. Od czasu kiedy zachorowała jego najmłodsza córeczka każdy grosz szedł na jej leczenie

Zima w mieście nie należy do najurodziwszych krajobrazów. Żadnych kolorów. Sama szarość. Ciemne niebo, na ulicy rozdeptane resztki śniegu. Ludzie w grubych płaszczach przemykają tylko ulicami. Nikt się nie zatrzyma, aby porozmawiać, nikt nie ogląda wystaw. Parki są puste. Czasami tylko ktoś przejdzie z psem. Każdy jak najszybciej chce się dostać do jakiegoś pomieszczenia, aby rozgrzać zmarznięte ciało. Wśród tych osób można było zauważyć jedną wyróżniającą się postać. W za dużym płaszczu przechadzała się z nogi na nogę. Co jakiś czas spojrzała na jakąś wystawę. Innym razem obserwowała mijających ją ludzi. Wyraźnie było widać, że nigdzie jej się nie spieszy. W czasie, gdy większość biegła do domu, ona ze spokojem kopała pozostałości śniegu. W końcu dotarła do domu. Energicznie naciskając dzwonek sprawiła, że wyszła druga bardzo do niej podobna kobieta.